Czas zakończyć działalność naszego bloga. Zgodnie z założeniem kończymy wspólnym, czternastym wpisem o pierwszym (i ostatnim zarazem) podsumowaniu. Może łza w oku nam się nie kręci, ale każdy z nas napisze jak wspomina tę przygodę. Przygodę z WE JUST MADE IT!


  Kaśka:  Podsumowania? Nie lubię ich robić, nawet jeśli to oznacza zakończenie uczelnianego projektu i zapięcie wszystkiego na ostatni guzik, tuż przed wakacjami. Muszę przyznać, że będę dobrze wspominać ten projekt (pewnie tak jak reszta ekipy): to, jak głowiliśmy się pół dnia nad tematyką bloga, kolejno opracowanie systemu robienia wpisów, pierwszy film, nagrywanie tych samych ujęć kilkanaście razy, wymyślanie tematów kolejnych wpisów. Warto wspomnieć, że z tym ostatnim bywało ciężko: czasem za cholerę nie wiedzieliśmy, o czym mamy zrobić kolejny post. Gdy dodawaliśmy posty pisane osobno, oczywiście było łatwiej: przy zakładaniu bloga każdy mniej więcej wiedział o czym zrobi swoje 2-3 wpisy... ale wspólne wypady? Staraliśmy się znaleźć zawsze coś ciekawego, inspirującego, coś, co inni mogliby powtórzyć i przeżyć. Myślę, że w stu procentach nam to się to udało – warto przecież odwiedzić takie miejsca jak ”„Locked Room" czy „Jaś i Małgosia”. :) Oprócz tego, że był to projekt na uczelnię, była to również świetna zabawa ze znajomymi, dobry sposób na spędzenie wolnego czasu oraz lekcja systematyczności i kreatywności. Jeśli macie trochę wolnego czasu, zachęcam Was do zakładania blogów – ale nie takich, jakich wiele w Internecie, ale kreatywnych, niepowtarzalnych i wciągających. Powodzenia!

Maj to dla studentów niezwykle trudny okres. Z jednej strony pierwsze egzaminy sesji letniej, z drugiej juwenalia. Za oknem świeci prawie codziennie piękne słoneczko, które tylko zachęca do spacerów w parku. Wszystko, żeby tylko nie zaglądać do książek i notatek! Porwani tym prawie już "wakacyjnym klimatem", siedząc na uczelni przed zajęciami z ekonomii, które (niestety!) mamy w godzinach wieczornych 18.30 - 20.00 razem z częścią naszej blogowej ekipy postanowiliśmy jeszcze bardziej zasmakować zbliżającego się lata! Przypadkowo usłyszeliśmy o nowych lodach, które podobno porywają w ostatnich dniach swoim smakiem. Jako ciekawi świata dziennikarze musieliśmy ich spróbować! Wyczekując z niecierpliwością zakończenia zajęć, każdy z nas zastanawiał się co w tych lodach tak naprawdę przyciąga. Gdy wyszliśmy z uczelni, wpadliśmy dodatkowo na pomysł, że gdy już kupimy lody, pójdziemy z nimi do parku, coby trochę pospacerować i odreagować po męczących zajęciach. :) Był naprawdę ciepły wieczór !

Pablo: Jako wielki fan czekolad Milka postanowiłem skusić się na lodową nowość z tej właśnie firmy. Wyobraźcie sobie połączenie smaku czekolady i zimnego loda? Pod postacią rożka ukrywa się po prostu przepyszne waniliowo-czekoladowe nadzienie, które w środku jest zalane pysznym krążkiem mlecznej czekolady. Wszystko rozpływa się w ustach. Cena może nie należy do najmniejszych, bo prawie 4 złote to stawka podobna do ceny "ekskluzywnych" lodów Magnum, jednak lodowy rożek Milki jak najbardziej zasługuje na tę cenę. Zresztą musicie sami spróbować tego smaku i ocenić!


Kaśka: Ja, jako fanka batoników, skusiłam się na Liona. :) Szczerze mówiąc do tej pory nie przepadałam za tym akurat, konkretnym smakołykiem, ale stwierdziłam że spróbować nie zaszkodzi. Wrażenia? Ten lód nie ma TOTALNIE nic wspólnego z kultowym Lionem - to po prostu smaczny, czekoladowo-orzechowy rożek z dodatkową, czekoladową polewą, a jego smak nie jest tym samym, oryginalnym smakiem batonika. Dziwne, prawda? W sumie może to i lepiej, skoro do tej pory nie przepadałam za smakiem tego batona. Cena loda to 3,19zł, a więc przyjemność, na którą każdy z nas od czasu do czasu może sobie pozwolić. No, chyba że się odchudzacie, to nie polecam. :)





















Olża: Ja za to fanem rożków nie jestem i chciałam spróbować nowości o smaku Oreo, które kocham! Jednak zawiodłam się na asortymencie sklepu i musiałam pocieszyć się lodami "Łaciate", które zwróciły moją uwagę swoim podpisem - śmietankowe i o smaku cukierków krówki. Bo kto ich nie lubi? Byłam ciekawa jak spiszę się producent mleka w roli "lodziarza". Jeśli chodzić o konsystencje to lody okazały się bardzo mleczne i aksamitne, więc duży plus. Smak krówki był wystarczająco wyczuwalny, aż szkoda, że lód tak szybko się skończył. Wielkość adekwatna do ceny -  1,49 zł. Moim ulubieńcem na lato jednak nie zostanie!

   Od kiedy mając 8 lat przeczytałem pierwszego Harry'ego Pottera, nigdy nie stroniłem od książek. Wśród moich znajomych też nie brakuje fanów czytania, którego uczenie się w szkole podstawowej było zawsze najmniej lubiane, a dziś możemy sobie zgodnie powiedzieć: dzięki Bogu! Mimo wszystko autorzy wielu raportów alarmują, że liczba czytelników wciąż spada. Nie wiem jaka jest przyczyna tego zjawiska, tym bardziej że na Warszawskich Targach Książki, które odwiedziłem, były tłumy.
TŁUMY  - o   t a k i e   w i e l k i e!

    Dziś mamy kumulację! Kumulację pierwszych razów, gdyż pierwszy raz spotkaliśmy się, aby wspólnie coś zjeść w takim składzie, pierwszy raz byliśmy w kawiarni i klubie jednocześnie. To też nasz pierwszy wpis z recenzją jedzenia! Mowa o miejscu, które nazywa się "Jaś i Małgosia" i mieści się przy alei Jana Pawła II 57. Jest to ciekawa miejscówka, nie tylko ze względu na jedzenie, ale także dzięki temu, że nie da się tam nudzić. Oczekiwanie na potrawy umiliły nam dwie gry planszowe. Taki powrót do dzieciństwa zafundował nam nasz specjalista Rafał, który wybrał ową rozrywkę. Co zjedliśmy? Co podobało nam się najbardziej? Czy wrócimy tam? Każdy z nas wypowie się za siebie!

Ale o samym festiwalu. Wrażenia? Niesamowite. Emocje? Nie do opisania. Sama organizacja festiwalu pozytywnie nas zaskoczyła. Uczestnicy mogli zaopatrzeć się w koncertowy „rozkład jazdy”, by wiedzieć gdzie i o której gra dany artysta. Wyglądało to mniej więcej tak, iż w każdym z klubów zaangażowanych w festiwal grali artyści, jeden po drugim. Koncertów było multum, a więc fizycznie niemożliwym było wzięcie udziału we wszystkich z nich. Ubolewałyśmy nad tym, ponieważ często nie mogłyśmy zdecydować się, na który z koncertów się udać -  w tym samym czasie grali bowiem artyści, których bardzo lubiłyśmy. Wraz z Karoliną wybrałyśmy się m.in. na koncert Oliviera Heim, Izy Lach, Ten Typ Mesa, Mery Komasy, Natalii Nykiel i oczywiście Meli Koteluk i Years&Years. Czułyśmy się świetnie, przemieszczając się z klubu do klubu, by zobaczyć występy kolejnych artystów. Miasto wypełnione po brzegi fanami festiwalu, młodzi ludzie z opaskami na dłoniach świadczące o udziale w Spring Break, świetna pogoda, urokliwe miejsca – to wszystko sprawiło, że zdecydowanie poczułyśmy klimat tamtego miasta.

źródło: https://www.facebook.com/events/557934317676695/

    Chyba każdy mój znajomy wie, jak wielkim jestem fanem programów rozrywkowych. Czekam z utęsknieniem na każdą nową edycję moich ulubionych programów. Od kiedy prawie 2 lata temu przeprowadziłem się do Warszawy, wykorzystuję każdą możliwą okazję, by obejrzeć nagraniach tych widowisk z perspektywy publiczności. Ostatnio miałem kolejną taką możliwość i chciałbym Wam przybliżyć, jakie miałem odczucia na widowni pierwszego odcinka na żywo programu "You Can Dance", który powrócił na antenę TVN po 3 latach nieobecności.

   Wejściówki na program na żywo były moim marzeniem. Od zawsze chciałem poczuć "te emocje" od środka, z zupełnie innej perspektywy niż przed odbiornikiem telewizora. Miałem już przyjemność uczestnictwa na nagraniach kilku programów ( "The Voice Of Poland", "Mamy Cię"), jednak były one realizowane w całości a potem dopiero emitowane. Często określa się je jako tzw. programami z puszki.  Nie było więc tego autentyzmu, który poczułem w studiu "You Can Dance" w ostatni poniedziałek. Zacznijmy jednak od początku. Miałem ze znajomymi się stawić pod studiem o 19.30. Lekko przerażeni dotarliśmy autobusem, aż za  Warszawę (bo tam miało  swoją lokalizację studio Transcolor). Przed studiem naszym oczom ukazał się obraz gigantycznego tłumu, który stał w kolejce. Zajęliśmy swoje miejsce i czekaliśmy, czekaliśmy, i... czekaliśmy. Gdy zaczęła się zbliżać godzina 21, zaczęto powoli wpuszczać ludzi grupami. Robiło się coraz chłodniej, po za tym ten zimny wiatr z każdej strony. Brrrr.. Trochę zmarzliśmy ;) Ktoś z przejeżdżających miał niezły ubaw, gdy zobaczył tylu ludzi i rzucił do nas hasłem: "Co dzisiaj rozdają?", ktoś z tłumu odpowiedział "że chleb" i tak staliśmy dobrą godzinę "za tym chlebem". 

   Kiedy w końcu po 21 wpuścili nas do środka, poczuliśmy ten luźny klimat. Na scenie panoszył się już animator, który ustawiał publiczność i próbował nas wszystkich rozkołysać w rytm znanych i lubianych hitów. Było dosyć zabawnie, bowiem ten człowiek miał śmieszne ruchy i gesty. Chodząc na różne nagrania, doszedłem do wniosku, że praca animatora jest całkiem fajna i chciałbym (jeśli się uda) kiedyś spróbować w niej swoich sił.  Studio zrobiło na mnie ogromne wrażenie, scena była fajnie wyeksponowana i miała dużo rodzajów światła. Naprawdę na żywo robi to wrażenie zupełnie inne niż w telewizji. Kiedy zaczęto odliczać sekundy do wejścia na antenę, pojawiła się zjawiskowa Patricia Kazadi, oraz grono jurorów czyli Agustin Egurrola, Kinga Rusin i Michał Piróg. Gdy na scenę wbiegli tancerze, rozległy się oklaski i zaczął się taniec, który otwierał odcinek. Wszystko było profesjonalnie zorganizowane, każdy z tancerzy wiedział, że jest to jego czas na pokazanie się z jak najlepszej strony.W końcu ten program może otworzyć im drzwi do kariery.

    Występy uczestników w duetach minęły nam niesamowicie szybko. Wszyscy byliśmy pod wrażeniem wykonania tańca współczesnego do piosenki Sii "Elastic Heart". Podczas tego duetu poczuliśmy ogromne emocje, jakie sprezentowali nam tancerze ze sceny. Jestem przekonany, że miałbym inny odbiór tego występu przed ekranem telewizora w domu. Przerwy reklamowe ku zdziwieniu moich znajomych również upłynęły strasznie szybko. Bez wątpienia była w tym duża zasługa animatora, który zabawiał publiczność i wprowadzał wesoły klimat. Kiedy po ostatniej przerwie oglądaliśmy solowe występy trzech zagrożonych par, razem uzgodniliśmy, kto naszym zdaniem powinien odpaść z programu. Okazaliśmy się jednak słabymi jurorami, bowiem na koniec odcinka żadne z naszych przypuszczeń się nie sprawdziło. Doszliśmy do wniosku, że wynik był niesprawiedliwy... No cóż, nic niestety nie mogliśmy z tym zrobić. 

    Na koniec tancerze podziękowali nam oklaskami za obecność i wsparcie w czasie ich występów. Ogarnęło nas przerażenie, gdy okazało się, że do najbliższego przystanku autobusowego jest ponad 2 km, a na zegarku już późny wieczór. Czas nam jednak niesamowicie szybko minął, pełni tanecznej energii, dyskutując o tym co nas zaskoczyło, wróciliśmy do Warszawy.

/Pablo.

   Widząc tytuł pewnie wielu z Was chciało już mnie 'wygooglować'. Spokojnie, to nie ja byłam gwiazdą tej profesjonalnej sesji. Dziś opowiem Wam o dniu, w którym miałam przyjemność być asystentką topowej stylistki podczas sesji okładkowej dla dwutygodnika "Gala".

    Był to kolejny dzień mojego stażu, kiedy zamiast na poniedziałkowe zajęcia wolałam iść zdobywać prawdziwą wiedzę praktyczną, którą jest doświadczenie pracy w prasie. Nie wiedziałam co dokładnie czeka mnie tego dnia, zostałam tylko poinformowana, że pomogę przy sesji zdjęciowej. Od szefowej dostałam sms'em tylko tajemniczy adres. Miałam stawić się tam o 9 rano. Okazało się, że miejsce sesji to stary, tradycyjny dom z ogrodem na zielonym Żoliborzu. Później skojarzyłam nawet, że właśnie tam nagrywają serial "Lekarze".

    Pierwszym moim zadaniem było przygotowanie ubrań i dodatków do sesji. Musiały być rozłożone tak, jak w ekskluzywnym sklepie. Większość z nich było wypożyczone ze sklepów i showroom'ów, a ich wartość? Czasem bałam się pomyśleć, gdyż używaliśmy rzeczy od projektantów. Na zdjęciu możecie na przykład zobaczyć bordową suknię od Macieja Zienia. W ten sposób w jadalni powstała nasza garderoba. Buty musiały być podklejone, catering na stole - wszystko gotowe.

    Pewnie zastanawiacie się, kim była owa gwiazda naszej sesji. Od progu poznałam ją po 'perfekcyjnym' głosie - Małgorzata Rozenek. Chyba nie muszę Wam jej dalej przedstawiać. Przy konsultacjach z ekipą od razu oświadczyła, że nie chce kolejnej "pańciowatej" sesji w stylu perfekcyjnej pani domu.

    Chciała natomiast postawić na młodość (?), świeżość i naturalność. Troszkę się zdziwiłam, ale w końcu lubię wyzwania. Praca fryzjera i kosmetyczki nad jej naturalnością trwała ponad dwie godziny. Następnie do akcji mogłam wkroczyć ja i pomóc Pani Małgosi się ubrać. Nie rozdrabniając się, napiszę tylko, że ma ona swój określony styl oraz twardo manifestuję swoje zdanie, gdy coś jej nie odpowiada. Jednak muszę się pochwalić, że udało mi się trafić w gust naszej gwiazdy. To właśnie ja wybrałam pasek do okładkowego zdjęcia.

   Kolejne lokalizacje w domu zostały uchwycone, zdjęcia odbywały się nawet w łazience. Stylizacje trzeba było zmieniać w bardzo szybkim tempie. Milion zdjęć, z których później do gazety wybrano bodajże tylko osiem. Byłam pod wrażeniem jak wygląda taka sesja od kuchni. Na planie spędziliśmy dziewięć godzin. Trików stylistów Wam nie zdradzę, ale napiszę, że efekt finalny to mały procent rzeczywistości. Programy graficzne 'robią robotę'. Tylko kota w ogrodzie nie dało się dokleić do zdjęcia, więc z miłą chęcią za nim ganiałam.

    Jak obiecywaliśmy na początku naszej przygody z blogiem, co pewien czas będziemy dla Was robili wspólnie coś fajnego. Oczywiście po raz pierwszy! Nie rzucaliśmy tych słów na wiatr. Każdy z nas miał w głowie wiele pomysłów na to, czego moglibyśmy się podjąć we czwórkę. Pierwszy wspólny wybór po burzy mózgów padł na „Locked Room”. Co to takiego? To gra typu "escape the room", która od kilku miesięcy podbija Polskę! Zasady są proste: masz pewny limit czasu, by wydostać się z zamkniętego pokoju. Tajemnicze pomieszczenie jest naszpikowane ukrytymi przedmiotami, które pomogą w wydostaniu się z niego. Jednak najpierw trzeba się natrudzić i rozwiązać sporo matematycznych i logicznych zagadek. Często pokoje posiadają swój motyw przewodni i są odpowiednio stylizowane np. na chatę alchemika, garderobę zamordowanego gwiazdora czy dziuplę mafii.

     Pełni sił i energii, w piątkowe słoneczne popołudnie, postanowiliśmy zabawić się w detektywów i spróbować swoich sił w tej grze. Miejsc w Warszawie, które oferują tego typu atrakcję jest przynajmniej kilka. Nasz wybór padł na „Locked Room”. Samo znalezienie ich siedziby przysporzyło nam kilku trudności. „Locked Room” znajduje się bowiem w zwykłym mieszkaniu przy ulicy Chmielnej 5/11. W starej kamienicy nie ma jednak żadnych dużych oznaczeń, jedynie małe logo widoczne na zdjęciu, pomogło dostać się nam do środka. Gdy wchodziliśmy po schodach na czwarte piętro, już czuliśmy dreszczyk emocji. Przy okazji śmialiśmy się, że jeśli ledwo trafiliśmy do miejsca naszej przygody, to jak sobie mamy poradzić z wydostaniem się z pokoju pełnego zagadek! Nie było czasu, by się nad tym dłużej zastanowić, ponieważ drzwi mieszkania numer 11 otworzyły się i powitała nam sympatyczna właścicielka interesu. Po krótkiej instrukcji oraz wyjaśnieniu o co chodzi w zabawie, kobieta zaprowadziła nas do wyznaczonego pokoju i zamknęła za nami drzwi...

 Mensa. Szumi Wam gdzieś z tyłu głowy? A może rozszyfrowanie tej nazwy nie jest dla Was żadną trudnością? Jeśli wiecie, że Mensa to stowarzyszenie zrzeszające osoby o ilorazie inteligencji, który posiada tylko 2% ludzi na świecie, to na pewno macie o krok bliżej do zostania jego członkiem. Mensa to jednak też wiele tajemnic. Jak się do niej dostać? Na jakiej postawie oblicza się IQ? Co to w ogóle jest?! Też mnie to zastanawiało.

    Robimy dla Was mnóstwo rzeczy! Staramy się, aby nasze pierwsze razy jak najczęściej Was zaskakiwały. Tym razem mogłem połączyć wykonanie blogowego obowiązku ze spełnieniem marzenia! Całkiem przypadkiem trafiłem na Facebooku na sponsorowany post Mensy, z którego dowiedziałem się, że członkowie stowarzyszenia będą poszukiwać nowych Mensan w Warszawie. Wspólnie z koleżanką zapisaliśmy się na to spotkanie, tym samym odpowiednio wcześniej przesłaliśmy na konto stowarzyszenia pięćdziesiąt polskich złotych za wstęp (czyli dwa razy mniej, niż byśmy zapłacili na miejscu w dniu wydarzenia). 

   Już wcześniej wiedzieliśmy, że na miejscu czeka nas test, którego wynik decyduje o ewentualnym dostaniu się do Mensy. Oczywiście nie po to tam poszliśmy - mnie i moją koleżanką skusiła zwykła ludzka ciekawość. Jak pewna liczba zagadek logicznych może zadecydować o tym, czy jesteśmy inteligentniejsi niż 98% społeczeństwa?! Wielu z Was na pewno natknęło się w sieci na testy, które rzekomo określą w kilka minut Wasze IQ (=> iloraz inteligencji). Kilkadziesiąt pytań, 15 minut i... komunikat: "wyślij sms za 9zł, a poznasz swój wynik". Znam kilka osób, które się skusiły i wysłały wiadomość. Za odpowiednią cenę nietrudno uzyskać satysfakcjonujący rezultat, dlatego KAŻDA z osób (która opowiadała mi podobną historię) dowiadywała się, że jej IQ wynosi więcej niż Dody i Einsteina razem wziętych. W każdym razie, jeśli chodzi o mnie, to wiem, że takie testy nie mają sensu, choć wtedy wyobrażałem sobie, że formą są podobne do tego prawdziwego. 

Mam nawet w domu książkę "500 łamigłówek, zagadek logicznych i testów IQ", którą kilka razy przeglądałem przed godziną zero. Zagadki w niej prezentowane opierały się na znajomości: kolejności liter w alfabecie, kwadratów i sześcianów liczb w zakresie 1-20 oraz ogólnego logicznego uzupełniania pewnych kombinacji znaków, np. figur geometrycznych. Test Mensy sprawdzał tylko tę ostatnią umiejętność. Do rozwiązania prawdziwego testu nie jest potrzebna żadna wiedza. To test inteligencji.

    DO RZECZY. Na miejscu okazało się, na czym polega trudność. Rozwiązała się zagadka, dlaczego tylko niektórzy osiągają w teście wysoki wynik. Zadania nie posiadały poleceń - ogólnie przyjęta zasada przy każdym brzmi: wybierz odpowiedź od a do f, która będzie idealnym uzupełnieniem kombinacji znaków ukazanej powyżej. Na rozwiązanie 45 łamigłówek, zawartych w cienkiej czerwonej książce, uczestnik testu ma 20 minut. Mniej niż 30 sekund na jedno zadanie. Przed wystartowaniem czasu, wspólnie z prowadzącymi rozwiązaliśmy 3 przykładowe zadania oraz zostaliśmy poinformowani, że uzupełnienie ciągu znaków ma mieć sens tylko (a może aż?) dla pionów i poziomów tej kombinacji. Nigdy nie kombinujemy na ukos. Ta informacja okazała się kluczowa. Przykładowe zadania? Proszę bardzo!

    Proste? Pewnie! Podczas rozwiązywania zagadek nie można za wiele kombinować. Nie ma też na to czasu. Takich prostych poleceń (według mnie) była około połowa. Pierwszych kilka minut testu to nieustanny szum przewracanych kartek. Na jedno zadanie poświęcałem nie więcej niż 10 sekund - wraz z zaznaczeniem odpowiedniej literki na arkuszu odpowiedzi :) To klucz do sukcesu! Oszczędzony czas zdecydowanie przyda się na rozwiązanie kolejnych zadań, które robią się coraz trudniejsze. Niektóre znaki się wykluczały, jedne dodane z drugimi zamieniały się w jeszcze inne, a zamalowane koło zawarte w jednym okienku z odwróconym trójkątem zamieniały się w kolejnym oknie miejscami, co okazywało się kluczem od odgadnięcia kombinacji. Najbardziej intensywne 20 minut w moim życiu. Z czego ostatnie 10 sekund to kilka strzałów - jak nam polecono, "bo tylko głupcy zostawiają puste odpowiedzi, a i pierwiastek szczęścia jest potrzebny do dobrego wyniku". To teraz coś trudniejszego - spróbujcie sami.

    W każdym teście można zdobyć IQ 156+. Oznacza to, że przy pewnym progu dobrych odpowiedzi mamy iloraz inteligencji większy niż 156, nie da się jednak stwierdzić jak duży. Jak dużo trzeba mieć poprawnych odpowiedzi, by osiągnąć 148 IQ i zostać przyjętym do Mensy? Ta informacja jest objęta tajemnicą. Może to być 45, a może i 30. Wynik jest obliczany na podstawie odchylenia od średniego wyniku 20 000 Polaków, którzy rozwiązywali ten sam test. Możecie jeszcze zapytać: dlaczego niektórzy ludzie mają na przykład IQ 180? Bo jest kilka rodzajów testów, a ten najpowszechniejszy obecnie, do obliczania wyniku używa skali Cattella, którego górna granica wynosi 156+.

    Każdy test zostanie sprawdzony ręcznie, a o wyniku zostanę poinformowany listem poleconym w przeciągu miesiąca. Jestem ciekawy czy wzniosę się ponad średnią, która oscyluje w przedziale 90-110. Nie liczę na bardzo wysoki wynik - jednak kilka strzałów oddałem. Trzymam za to kciuki za moją koleżankę, która w ostatniej minucie znalazła czas na dokładne sprawdzenie, czy w każdej linijce na pewno zaznaczyła odpowiedź.

_____________________________________

Zdjęcie nagłówkowe Designed by Freepik

    

   

    

     Brzmi poważnie? Spokojnie! W swoim pierwszym wpisie, chcę się z Wami podzielić moimi odczuciami dotyczącymi „dziarania”, a więc robienia tatuażu. Tak się stało, że jestem szczęśliwą posiadaczką małego, aczkolwiek wiele dla mnie znaczącego, tatuażu. 11 kwietnia 2014 roku wytatuowałam na żebrach klucz wiolinowy. Motyw może i oklepany, ale niewiele mnie to obchodzi – taki tatuaż chciałam mieć od zawsze, nie tylko ze względu na estetykę, ale też znaczenie. Muzyka, jak dla większości z nas, jest ważną częścią mojego życia. Czymś, co towarzyszy mi codziennie, zarówno w najzwyklejszych momentach mojego życia, jak i tych rewolucyjnych, najważniejszych. To dzięki dźwiękom zapamiętuję wspomnienia, mogę sięgnąć pamięcią wstecz i przywołać stare, dobre chwile. Tak to mniej więcej działa. Ale jak doszło do tego, że zdecydowałam się na ten tatuaż? Czy była to spontaniczna decyzja? Zacznijmy od początku.

Z każdym kolejnym dniem coraz lepiej możemy odczuć ten przyjemny wiosenny klimat. Na ulicach obserwujemy, że zimowa odzież i ciepłe obuwie zostały zamienione na skórzaną kurtkę, adidasy i okulary przeciwsłoneczne (obowiązkowe w słoneczne dni!). Jedno jest jednak pewne: z kolejnym tygodniami, każdy z nas będzie chciał "pokazać coraz więcej ciała", nad którym przez całą zimę, z pewnością, w pocie czoła pracował. A gdzie mógł pracować nad polepszeniem sylwetki? Ja i wielu moich znajomych doskonaliliśmy swój wygląd zewnętrzny (i nie tylko!) na siłowni. Były zapewne i takie osoby, które postanowiły wytrwale ćwiczyć z Chodakowską w domu. Mój pierwszy raz, kiedy zmierzyłem się z siłownią, miał miejsce już kilka miesięcy temu. Wspomnienia z tamtego dnia, dzisiaj wywołują na mojej twarzy uśmiech.

Do zapisania się na siłownię miałem już kilka podejść. Próbowałem już w tamtym roku akademickim. Wtedy jednak zdecydowanie wygrało moje lenistwo. Dzisiaj żałuję, bo plan zajęciowy na uczelni miałem ułożony naprawdę fajnie, a co się z tym wiąże, realizacja treningów w różnych porach dnia i tygodnia nie byłaby żadnym problemem. Może tylko dojazd sprawiałby wtedy pewien problem. Nie uśmiechało mi się dojeżdżać ponad pół godziny aby poćwiczyć.  Jeżeli w tamtym roku się nie udało, w tym postanowiłem zrobić wszystko, aby w końcu postarać się o ten wymarzony sześciopak na brzuchu :) Dobrze się złożyło, że zamieszkałem w pobliżu siłowni. Zaledwie 10 minut i już jestem na miejscu.

Kiedy dotarłem na miejsce, zostałem oprowadzony przez osobę z recepcji po wszystkich salach treningowych. Wytłumaczono mi, że zawsze w razie pytań mogę zwrócić się o pomoc trenera, który ma swoje stanowisko przy specjalnym stoliku (widoczny jest na pierwszej fotce po prawej stronie). Jak to jest z tymi trenerami i ich staniem za tym stolikiem to chyba tylko wtajemniczeni wiedzą, ale moje pierwsze wrażenie było naprawdę rewelacyjne. Cała siłownia pachniała jeszcze świeżością, wszystkie sprzęty były nowe i nie miały śladów użytkowania. Podczas tej przechadzki dowiedziałem się, że cała siłownia została otwarta zaledwie miesiąc temu! Przypomniała mi się moja szkolna siłownia z liceum, gdzie oprócz kilku hantli, paru rowerków i ławeczki ze sztangą nie było totalnie nic. Tym bardziej cieszyłem się, że będę mógł ćwiczyć na tak doskonale wyposażonym obiekcie. Gdy już dokonałem wszystkich formalności, postanowiłem jak najszybciej zabrać się za pierwszy trening. W szatni spotkałem się z czymś niezwykłym! Każdy wchodzący i wychodzący zwracał się do wszystkim zwrotem grzecznościowym "cześć". Było to naprawdę sympatyczne, bowiem mało kto (w tym czasie) znał osoby, które go otaczały. Kiedy się przebrałem w strój sportowy, wyruszyłem na pierwszy trening. Od razu udałem się po radę i pomoc trenera. Rozpisał mi on mój plan treningowy oraz wytłumaczył na spokojnie, na jakiej maszynie muszę wykonać każde ćwiczenie. Zabrałem się po wszystkich instrukcjach do ostrej pracy. Gdy po ponad godzinnym treningu zrobiłem już wszystkie zaplanowane ćwiczenia, wiedziałem, że chyba za "bardzo" się w nie zaangażowałem. Po powrocie do domu bolało mnie wszystko, każdy mięsień był naciągnięty do granic możliwości. Tak to właśnie wyglądało po pierwszym dniu. Po treningu pamiętam tylko jeden wielki ból.

Na szczęście, po kilku dniach wszystko wróciło do normy i mogłem na spokojnie ruszyć z kolejnymi ćwiczeniami. Człowiek uczy się na błędach i po dosyć nieprzyjemnych efektach pierwszego dnia na siłowni wiedziałem, że nie mogę "szarpać" się z ciężarami na siłę a muszę dopasować go do swoich możliwości. Dzisiaj te pierwsze dni na siłowni wspominam z uśmiechem i sentymentem. Kiedy widzę jakąś nową osobę, zastanawiam się czy ja również byłem taki "lekko wystraszony" wśród tych wszystkich maszyn i ciężarów. Muszę wspomnieć, że z każdym kolejnym miesiącem moich ćwiczeń dołączyło do mnie kilka osób z mojej uczelni. Dzięki temu jest tam naprawdę dosyć "rodzinnie", kiedy wszyscy razem "katujemy na matach" nasze brzuchy :) Siłownia to tak jakby "drugi dom", gdzie trener cieszy się z Twoich postępów i wspiera, gdy Ci nie wychodzi.

Ten pierwszy krok, który zrobiłem w październiku zakupując karnet na siłownię, uważam bez wątpienia za jeden z lepszych w moim życiu! Dzisiaj po pół roku treningów moje priorytety całkowicie się zmieniły. Udało mi się pokonać siedzącego we mnie "małego lenia" (nigdy by mi nie przyszło do głowy ćwiczyć o godzinie 20 czy 21!). Całe życie na lekcjach w-f byłem raczej osobą, która wolała się zbytnio nie przemęczać. Dzisiaj po każdym treningu czuję się zwyczajnie lepiej. Natomiast gdy zdarzy mi się go opuścić, czuję się nieswojo i źle. Ostatnio utwierdziłem się tym bardziej w przekonaniu, że dobrze zrobiłem zapisując się w październiku na siłownię. Dowiedziałem się, że u jednej mojej znajomej z liceum wykryto guza mózgu, a w drugą wjechał samochód, kiedy stała na przystanku autobusowym. Zdałem sobie sprawę, przez te nieprzyjemne sytuacje, że przecież nigdy nic w życiu nie wiadomo. Jaką masz pewność, że rano wychodząc z domu na uczelnię czy do pracy uda Ci się szczęśliwie wrócić? Życie jest krótkie, więc "wyciśnij" z niego co najlepsze. Zrób coś TYLKO dla siebie.  Zapisz się na siłownię, a zapewniam, że coś się w Tobie zmieni... I nie mówię tutaj tylko o sześciopaku czy fajnie wyrzeźbionej klatce piersiowej :)

Jak wyobrażasz sobie mecz piłki nożnej? Gwizdek. Wrzawa na stadionie. 31 tysięcy kibiców na plastikowych siedzonkach, jeszcze więcej przed telewizorami. 100% testosteronu. Ach, te stereotypy...

Kiedyś nienawidziłam piłki nożnej, w końcu jestem dziewczyną. 90 minut przed telewizorem, wzrok śledzący piłkę - katorga! Nie wyobrażałam sobie siebie w takiej roli. Jednak jak wiadomo, ludzie się zmieniają, najczęściej pod wpływem innych. Tak też było w moim przypadku. Poznałam chłopaka - piłkarza. Temat tego sportu był na porządku dziennym. Pewnego razu zaprosił mnie na mecz, taki poważny. Na dużym stadionie, poziom Ekstraklasy. Nie ma co... trzeba było iść. Tak właśnie doszło do mojego pierwszego razu... z Legią.

Przed wejściem dostałam od niego szalik ulubionej drużyny, więc już czułam się prawie jak "kibol". Pierwsze wrażenie wchodząc na stadion warszawskiego klubu? Wow, jakie to duże! Jaka ja dostrzegę piłkę? Jako laikowi oczy latały mi dookoła głowy. Wszystko mnie ciekawiło. Kim są Ci panowie za bramką? Jak oni mają siłę tyle krzyczeć? Okazało się, że to Żyleta. Ba! Mają nawet swojego "dyrygenta". Spotkanie zaczęło się od tego, że małe dzieciaczki wybiegały na boisko, aby przedstawić skład gospodarzy. Urocze! Kolejny fajnym akcentem był hymn Legii. Kiedy wybrzmiał "Sen o Warszawie", mimowolnie miałam ciarki na ciele. Do tego oprawa - race, flagi oraz efektowne serpentyny. Tym razem kulturalnie rzucane przed meczem, nie w trakcie. Na stadionie zagościli również kibice przeciwników. Nie spodziewałam się, że tyle osób może przejechać tak wiele kilometrów za swoją ukochaną drużyny. 

Atmosfera już od pierwszego gwizdka. Interakcja z Żyletą - super! "Nakręcali" oni całe spotkanie. Już po chwili znałam wszystkie przyśpiewki i krzyczałam nawet głośniej od mojego towarzysza. Poniosło mnie na całego. Mimo tego, że było zimno, rozgrzewaliśmy się podskokami. A po golu? Wszyscy krzyczeli nazwisko strzelca. Ja całego składu jeszcze nie znałam, ale obiecałam sobie, że się nauczę. Tymczasem dzielnie próbowałam dorównać.

Mecz zakończył się, nawet nie pamiętam jakim wynikiem. Ważne było to, co przeżyłam. Pierwszy raz obejrzałam mecz na żywo i widzę ogromną różnicę. Kompletnie inne emocję. Regulaminowy czas meczu minął tak szybko. Każda dziewczyna powinna tego spróbować! Można tylko zyskać w oczach swojego chłopaka. 

/Olża

Co widzisz? Nic?! A to jednocześnie wszystko, co widzą osoby niewidome. Choć tylko pozornie! Dziś zabiorę Was do miejsca, które pozwoliło mi odkryć, że osoby pozbawione wzroku ‘widzą’ innymi zmysłami. Czasami silniej niż my. Miejsce to nazywa się Niewidzialna Wystawa i to właśnie tam pierwszy raz poczułem się jak osoba, która straciła wzrok.
Do warszawskiego wieżowca, w którym mieści się Niewidzialna Wystawa zostałem zaciągnięty w ostatniej klasie liceum, przez przyjaciółkę. Wtedy przed kasą wystawy nie ciągnęły się jeszcze kilometrowe kolejki, które dziś w tym miejscu są codziennością. Niewidzialna Wystawa wędruje po europejskich miastach i choć pierwotnie miała być u nas pokazywana przez 12 miesięcy to w rzeczywistości zadomowiła się w Warszawie już czwarty rok.

Ekspozycja dzieli się na dwie części – widzialną i niewidzialną. Ponieważ w podróż po tej drugiej kilkuosobowe grupy zabierane są w piętnastominutowych odstępach czasu, obejrzenie części widzialnej wypełnia czas oczekiwania na dalszą przygodę. Wśród przedmiotów, które można obejrzeć, znajduje się wiele ‘perełek’. To rzeczy, których osoby niewidome używają każdego dnia, a nam wyobraźnia prawdopodobnie nie pozwoliłaby o nich pomyśleć. Co powiecie na specjalny skarpetnik, czyli gadżet pozwalający na segregowanie skarpetek, tak, by po wyjęciu wielu par z pralki, każda mogła w odpowiedniej konfiguracji z powrotem trafić na stopy właściciela?
W czasie, gdy pierwsze z przedmiotów powodowały moje wielkie zaciekawienie, do naszej grupy podszedł Robert, który okazał się naszym przewodnikiem. Robert jest osobą niewidomą. Dzięki niemu, jeszcze w części widzialnej, mogliśmy zobaczyć jak świetnie radzi sobie z obsługą komputera, telefonu, czy zegarka – którego wskazówki okazują się wypukłe. Zegarek posiada też specjalny guzik, którego uruchomienie automatycznie włącza głosową wiadomość, informującą Roberta o tym, która jest godzina.

Idziemy dalej. To czas na rozpoczęcie niewidzialnej wędrówki. Jeszcze tylko zdjęcie okularów, zegarków, bransoletek – i możemy zaczynać. Jesteśmy już w środku. Widzę tyle, ile widać na zdjęciu nad pierwszymi słowami tego wpisu. Nie wierzę własnym oczom. Czy może być AŻ TAK ciemno?! Zostajemy poinformowani o tym, że za chwilę znajdziemy się w pomieszczeniach zaaranżowanych na "prawdziwe sytuacje z dnia codziennego" osoby niewidomej. Jeśli jednak nie chcemy się zgubić czy dostać jakimś przedmiotem w głowę, dobrze będzie ciągle mieć jedną rękę wystawioną przed siebie.
Szybko okazuje się, że to miejsce idealne na randkę :) Bez ciągłego zaczepiania naszego towarzysza i bez podawania mu dłoni, szybko okaże się, że możecie poczuć się… zagubieni. Nie chcę za dużo opowiadać jakie pomieszczenia, i nie tylko, czekają na uczestników tego eksperymentu. Może ktoś z Was skusi się na odwiedzenie tego miejsca? Nie warto w takiej sytuacji, abym zdradzał wszystkie szczegóły.
Najważniejszy jest Robert – nasz przewodnik. Wędrując przez kolejne pomieszczenia jest osobą, której ufam najbardziej na świecie. Ponadto ani przez sekundę nie jest nudno. Robert wie, jak żartobliwie skomentować nasze problemy z zaaklimatyzowaniem się w ciemności, wymyśla coraz to nowe zadania do wypełnienia (UWAGA SPOILER: zdradzę tylko, że niewykonalnym dla grupy okazało się przejście przez ulicę bez wpadnięcia pod samochód!) i nie daje nam poczuć, że uczestniczymy w doświadczeniu, które powinno nas nastrajać refleksyjnie czy smutno.
To przychodzi dopiero podczas odwiedzenia ostatniego pomieszczenia, w którym wygodnie siadamy a Robert opowiada swoją historię i odpowiada na nasze pytania. Trudno mi na przykład jest reagować kiedy widzę osobę z laską – nigdy nie wiem czy oferować swoją pomoc. Robert potwierdza moje przypuszczenia i wyjaśnia, że większość osób niewidomych w takiej sytuacji wystraszyłaby się, że ktoś podchodząc do nich, narusza ich prywatność. Kiedy osoba niewidoma potrzebuje pomocy zawsze pierwsza zwróci się do przechodniów.

Opuszczamy Niewidzialną Wystawę. To taki moment jak po wstrząsającym filmie. I Ja, i moja towarzyszka potrzebujemy kilku minut, żeby dojść do siebie i ochłonąć. Przychodzą pierwsze refleksje. Wciąż na najwyższych obrotach pracują zmysły węchu, dotyku czy słuchu.
To pierwszy raz, kiedy wziąłem udział w takim przedsięwzięciu. Bardzo mądrym i potrzebnym. Odsłaniającym klapki na oczach. Ja straciłem wzrok na chwilę i w dodatku świetnie się bawiłem. Są jednak osoby, dla których to nie zabawa a całe życie. Dzięki Niewidzialnej Wystawie możesz w przystępny sposób zrozumieć to, co czują niewidomi. Ja po swoim pierwszym razie poleciłem to miejsce wieeeelu znajomym, polecam i Wam.
Ta wystawa otwiera oczy. 

/RAF.

_________________________

NIEWIDZIALNA WYSTAWA <KLIK>