Igłą w żebro

     Nie wiem, czy zrobienie tego tatuażu można nazwać spontaniczną decyzją. Z jednej strony nie – tak jak już wspomniałam, od dawna chciałam zrobić tatuaż właśnie z motywem klucza wiolinowego. Z drugiej jednak – gdyby tak policzyć ilość dni, kiedy w końcu powiedziałam sobie „Kaśka, musisz w końcu zrobić sobie ten tatuaż”, do momentu gdy miałam go już na ciele, można spokojnie zmieścić się w 5-6 dniach. Całkiem szybko, nie? 

     Początkowo jednak chciałam poradzić się kogoś w kwestii robienia tatuażu. Świetnymi doradcami okazali się moi bracia, którzy również posiadają dziary. Mój starszy brat powiedział, że to świetny pomysł, pod warunkiem, że to przemyślałam. Drugi z kolei, jeszcze większy fan tatuaży, zaproponował, że sprezentuje mi moją pierwszą przygodę z tatuażami. Świetnie! Następnie przyszedł czas na wybranie tatuażysty. Tutaj nie miałam wątpliwości – wtedy jeszcze w Warszawie nie znałam żadnego z nich. Zdecydowałam się więc na tatuażystę z mojego miasta rodzinnego, który jest dobrym kumplem moich braci. Posiada własne studio tatuażu i jest profesjonalistą, dlatego też nie miałam żadnych zastrzeżeń. Jeden telefon i już byłam umówiona! Pozostało poczekać kilka dni, wrócić do domu i dziarać się! 

     Wrażenia? To wcale nie boli! Choć robienie tatuażu może wzbudzać w niektórych skrajne emocje i powodować ciarki na całym ciele, to według mnie jest to świetny czas relaksu. Zdaję sobie sprawę z tego, iż natężenie bólu zależy od wielkości tatuażu oraz tego czy wykonujemy cieniowanie itp. Ze względu na to, iż motyw mojego tatuażu jest standardowy i prosty, ból mógł wydawać się mniejszy. Ale czy na pewno? Według mojego tatuażysty - wcale nie. Wiąże się tym całkiem zabawna historia. Kiedy już tatuażysta przystąpił do pracy, w najlepsze zaczęliśmy pogawędkę o studiach i planach na przyszłość - wiecie, taka standardowa gadka na rozluźnienie atmosfery. Ze względu na to, iż na pierwszy tatuaż wybrałam sobie dość „problematyczne” i ryzykowne miejsce (prawa strona brzucha, na żebrach), przerwał w pewnym momencie rozmowę i spytał całkiem poważnie: „ej, a czy Ciebie w ogóle coś boli? Nic się nie skarżysz, wszystko ok? Przecież „wbijam” Ci igłę w żebra!”. Być może dziwnie to zabrzmi, ale nie – nie bolało! Można to raczej porównać do przyjemnego uczucia mrowienia, aniżeli bólu. Oczywiście, zdarzały się miejsca, w których ukłucie mocniej zabolało, ale to również można porównać do lekkiego ukłucia igłą. To tylko tak strasznie brzmi, w rzeczywistości nie jest to nie do przeżycia. A może to po prostu ja mam wysoki próg tolerancji na ból? Kto wie. :)


    Po około godzinie mój tatuaż był gotowy. Szczęśliwa i z pełnym wachlarzem wskazówek dotyczących pielęgnacji tatuażu, poleciałam do domu. Muszę się Wam przyznać, że znacznie bardziej uciążliwy był proces gojenia się tatuażu. Wiecie jak to jest, gdy rana się goi i nagle cały obszar wokół zaczyna was swędzieć i łaskotać, a Wy nic nie możecie z tym zrobić? NO WŁAŚNIE.  Wyobraźcie sobie tydzień takiej katorgi, coś strasznego. 

     Najśmieszniejsze jest w tym wszystkim to, że o moim tatuażu wiedzą wszyscy, oprócz.. moich rodziców. Znajomi śmieją się, gdy im mówię, że „jakoś nie było okazji, by się im pochwalić”. :) Prawda jest jednak taka, iż moja mama nie jest zwolenniczką tatuaży. Z tatą jest jednak łatwiej – uważa, że jestem już dorosła, dlatego pozostawia mi w tej kwestii dowolność wyboru. Z perspektywy czasu sądzę, że powód był całkiem prosty i banalny – bałam się po prostu ich reakcji. W konspiracyjny plan zaangażowałam również całą rodzinę - wszyscy zarzekli się, że nie wydadzą mnie rodzicom. :) Dziś? Bez problemu powiedziałabym im o kolejnych planach na tatuaże (bo takowe już są, rzecz jasna). Wypadałoby jednak wspomnieć im o tym pierwszym. :) Może właśnie ten wpis jest ku temu okazją? W końcu moja mama jest zagorzałą fanką tego bloga i od czasu do czasu lubi tutaj zajrzeć. Mamo, jeśli to czytasz, to prawdopodobnie w tym momencie łapiesz za słuchawkę, by spytać mnie, czy to, co tutaj napisałam jest prawdą - tak, jest prawdą, i nie, nie jest to tatuaż z henny zrobiony na potrzeby wpisu. :)

 

     A Wy? Jeśli choć trochę podobają Wam się tatuaże, róbcie je śmiało – to świetny sposób na podkreślenie osobowości i liczących się dla Was wartości – pod warunkiem, że dobrze to przemyślicie. Trzymajcie się, no i miłego dziarania! 

                                                                                                                                                       / Kaśka